دیر یا زود! جبر یا اختیار!

دیر یا زود همه ما محکوم به فنائیم. اما چیزی که در این بین مهم است اثر ما است. اثرات وجودی ما، فارغ ار اینکه بپذیریم وجود داریم یا نه! با فاکتور گرفتن از مباحث فلسفی-وجودی و چیستی های وجود و هستی، این ماییم که بایستی اثر بگذاریم بر معادلات بیرونی خود چنانچه در طول تاریخ نیز بر این موضوع تاکید شده و این مسئله از خصوصیات افراد و انسانهای تاثیرگذار و مهم بوده است. شاید تاریخ و تمدن بشری به خود خیلی از مفاخر و رهبران کاریزماتیک دیده است و باز فارغ از تاثیرات خوب یا بد این رهبران و افراد مهم بایستی مدنظر قرار دهیم تاثیرات این افراد بر روی سایر افراد در اجتماعات و کشورها را. جنگها و خونریزی های متعدد در طول تاریخ بوده اند که شاید با کمی تفکر و تعقل افراد مذکور می توانستند اتفاق نیوفتند. گاهی پس دادن تاوان کارهای دیگران بسیار سنگین است. اینجا است که کلیات مبحث اختیار زیر سئوال می رود. در جهانی که هر روز جبر بیش از پیش جولان می دهد و رخ نمایی میکند، این نوع بشر است که باید به تنهایی بتواند کورسوهای امید را کشف و تکثیر کند. شاید تا قبل از پاندمی کرونا کمتر کسی به این درجه از درماندگی بشر می توانست فکر کند! در پاندمی کرونا به وضوح ثابت شده جبر خیلی بی اختیارتر از اینها می تواند بر اختیار ما خط بطلان کشیده و ما را برای همیشه خلاص نماید.

خلایق هر چه لایق!

آیا تاکنون با عصبانیت گفته اید که خلایق هر چه لایق؟ بله، شاید خیلی از شما جوابتان مثبت باشد. خب الان مصرف اش زیاد شده... استفاده کنید!

بازی با تمام وجود!

ترسیم تمام و کمال احساسات و افکار با کلمات شاید سخت ترین و ناممکن ترین فعل برای انسان بوده و خواهد بود. رساندن حق مطلب با کلمات و واژه ها گاهی ناممکن است. در این مواقع است که زبان قاصر می ماند. پیرامون رویداد عاشورا بسیار بسیار گفته شده و قلم ها زده شده. اما هنوز هم اقیانوسی بیکران از ناگفته ها پیش روی ما است. نگاه کردن به انگشت اشارت گر به جای محل اشاره ی اشارت گر، عادت ویرانگریست که شوربختانه ما ایرانی ها بشدت به آن معتادیم! عادتی که بسرعت منجر به نابودی خواهد شد. ملتی که حافظه ی تاریخی کوتاهی دارند محکوم به زوال اند. نیز آنهایی که احساس را بر عقل ترجیح می دهند. احساس همیشه نابودگر عقل بوده در تاریخ بشریت. آدمهای احساسی به نتیجه ی بازی نگاه میکنند و نه نوع بازی! نوع بازی را فدای نتیجه می کنند و البته در پایان بازی نتیجه را هم واگذار میکنند. نمیدانند که باید در بازی زندگی با تمام وجود بازی کنند. نمی دانند که حال خودشان را نباید به نتیجه بازی وابسته کنند. انسان اگر با تمام وجود بازی کنه، نتیجه بازی هر چه بشه قابل قبول است. در بازی زندگی باید در پایان به جز زیبایی چیزی ندید. نباید حال خودمون رو به نتیجه بازی واگذار کنیم. نباید حالمون وابسته به شرایط بیرونی و دیگران باشه. در دل هر رنجی، دردی و مصیبتی، بذری خیری(بخوانید پاداش یا عکس العمل طبیعت) نهفته است برابر یا بزرگتر از آن. صرف نظر از نوع اعتقاد و باور شخصی می توان گفت اکنون آموزگار بزرگ شهادت برخواسته است تا به همه آنها که جهاد را تنها در توانستن میفهمند، و به همه آنها که پیروزی بر خصم را تنها در غلبه، بیاموزد. بیاموزد که شهادت نه یک باختن بلکه یک انتخاب است. انتخابی که در آن مجاهد با قربانی کردن خویش در آستانه معبد عشق و آزادی، بر خصم  پیروز می شود. و حسین وارث آدم، آدمی که به بنی آدم زیستن داد و وارث پیامبران بزرگ که به انسان چگونه باید زیست را آموخته اند.
حسین اکنون آمده است تا در این روزگار به فرزندان آدم چگونه باید مُرد را بیاموزد. حسین آموخت که مرگ سیاه سرنوشت شوم مردم زبونیست که تن به هر ذلتی می دهند تا زنده بمانند. کسانی که گستاخی آن را ندارند که شهادت را  انتخاب کنند، مرگ آنان را انتخاب خواهد کرد. در چنین روزگاریست که برای مَرد مُردن تضمین یک ملت است...

آری مثال این افراد الان در جامعه ما زیادند. از هر قشری...

فضای مسموم

در این فضا انتظار حیات آن هم حیات زیبا امری غیرعادیست. در زمانی که تمامی مسائل به اوج رسیده. حتی روح آدم نیز از این فضا مسموم شده است. اما سئوالی که مطرح می شود این است که چرا کسی حرفی نمیزند. آیا کمک کننده ای نیست. پیام بری، پیام آوری! آیا تحقق آرزو فرضی محال است؟ آیا حیات و طبیعت نمی خواهند فکری بکنند.

چی فکر میکردیم، چی شد!

واژه ای که بسیاری از ما چندین بار در روز تکرار می کنیم. تا به حال از خودتان پرسیده اید که مقصر کیست؟ مگر نه اینکه ما خودمان مسئول کار خود هستیم؟ چرا به جای آه و ناله شروع به اصلاح نمی کنیم؟ چرا فقط بقیه را متهم می کنیم؟ تنبلی و تن آسایی هم یکی دیگر از معایب بزرگ ما ایرانی ها است. براستی چرا هیچ تصمیمی برای بهبود شرایط نداریم؟