آیا براستی ما انسان ها غایت مخلوقاتیم؟!

در کرانه ی بی انتهای هستی و با کمال غایت گرای انسان در فتح آسمانها این سئوال هنوز جوابی به خود نمی بیند، که آیا براستی ما انسانها غایت مخلوقات هستیم یا نه! در شرح این سئوال بقدری توضیح و تفسیر است که در جواب آن. آیا اصلا مخلوقی به غیر ما در کیهان وجو دارد و آیا آن مخلوق ها با شعور هستن! شرح و تفسیر این موضوع بسیار مشروح است و هر قدر بر شرح آن اضافه شود هیچ جواب شفافی نخواهیم یافت. اما مشاهده نوع و کیفیت زندگی و زیست انسان می تواند عیاری برای برآورد کلی این موضوع برای ما ایجاد کند. انواع بیماریها، عمر محدود و البته شاید کوتاه، عدم توان در ایجاد نظم و صلح مطلوب جهان و بسیاری دیگر از شرور طبیعی و انسان ساخت ما را در تصور یک کلیت مناسبی راهنمایی می کند. همانطور که گفته شد شاید تا سالهای بسیاری انسان نتواند جوابی برای این موضوع پیدا کند اما برآوردی از وضعیت فعلی روشن کننده کلیتی از جواب می باشد. شاید انسان تا موجودات فرازمینی رو کشف و مشاهده نکند هیچگاه جواب شفافی برای این سئوال پیدا نخواهد کرد.

ادامه دادن!

همه ی ما با واژه ای پرکاربردی به نام ادامه دادن آشنا هستیم. واژه ای که یقیناً خیلی بار معنایی بیشتری از یک واژه ی ساده دارد. نیز در حیطه های مختلفی کاربرد داشته و فراوان به آن رجوع می شود. اینکه کسی چطور ادامه می دهد مهم است. کیفیت و کمیت ادامه دادن به اندازه ی تمامی آدمهای کره ی زمین می تواند باشد. این واژه ارتباط فراگیری با کیفیت زندگی هر کسی و مسائل مربوط به اثر شر طبیعی و جبر و اختیار در زندگی دارد. در زندگی ما انسانها رازها و مسائلی وجود دارد که هیچ وقت نخواهیم توانست به جواب آنها برسیم و نه کسی ما را درک خواهد کرد و نه ما کسی را درک خواهیم کرد(بصورت خوب و کامل).

نیاز انسان به پناه و امید و مسائل مشابه

در طول هزاران سال انسان های مختلف پس از هوشمندی احساس نیاز به یک پناه و امید پیدا کردند. و بخاطر همین بسته به زمان و نیاز اشون متوسل به مسائل و چیزهای مختلفی شدند. شروع به ابداع و اختراع اوهامات کردند و عده ای نیز از این موضوع در مسیر اخاذی و شیادی استفاده کردند. هر چقدر انسان هوشمندتر شد و جلوتر آمد نه تنها این موضوعات کم رنگ نشده بلکه پر رنگ تر هم شدند.

اسمگذاری های مختلف بر روی موضوعات ورائی و ماورائی و سرگرم کردن انسانها بدان در طول صدها و هزاران سال وجود داشته است. هر چه زمان به جلو رفت پیچیدگی این موضوعات بیشتر شد و انسانهایی هم با تشدید این مسائل در جهت سواستفاده برآمده و تا توانستند ظلم و جنایت کردند.

صحبت در این مورد بسیار است و در این مجال و مقال نمیگنجد. لذا کلام را خلاصه میکنم و خبر بد اینکه تا انسان زنده است این مسائل و تخیلات موهوم هم هست.

یعنی ما میبینم اون روز رو؟!!!

گاهی اوقات کار احساس و عقل به جایی میرسه که دیگه آدم قفل میکنه.... گاهی هر کدام جداگانه قفل میکنند، یعنی عقل و احساس. گاهی آدم خسته میشه و گاهی به بن بست میرسه... این حس رو همه تجربه کردند، اما کیفیت و کمیت اش متفاوته. گاهی ساده ترین روزمره گی های یک انسان میشه آروزی دست نیافتنی یک انسان دیگر! و شاید اگر بگویم زندگی به این چیزهاش خوبه، خودم هم کفری میشم! دنیا جای قشنگیه، اما نه برای بعضیا... قشنگتر بود اگر فقری وجود نداشت، اگر جنایتی نبود، اگر سیاستی نبود! وقتی به این فکر میکنی که یه روز نخواهی بود، همه چی خنده دار میشه و هه چی شوخی میشه. انسان موجود خیلی عجیبیه! تنها موجودیه که فاصله بین عشق و نفرتش به اندازه ی عجیب بودنشه! و شاید به جرات بتونم بگم اگر روزی موجودات ذی شعوری ما انسانها رو ملاقات کنن آچمز میشن از اینهمه باگی که داریم! چرا واقعاً؟!!! جواب این چرا رو هیچ کسی تا به حال نتونسته بده! و غم انگیزترین نقطه ماجرا اینجاست که این باگ در وطنمون که پاره ی تنمونه بشدت زیاده، آنقدری که باعث کرش کردن شدید تمام سلولهای مغزی ما میشه و کلاً با هیچ alt+ctrl+delete ی هم رفع نمیشه! و نهایتاً باعث سوختن CPUی آدم میشه و با هیچ خنک کننده ای هم نمیشه خنک اش کرد! حتی نیتروژن مایع! و اینجوری میشه که دود از کله ی آدم بلند میشه. بله، شاید بگین من هم رد دادم! ولی باور کنید وقتی آدم فکرش رو میکنه که چرا که ما اینقدر خوبیم توی بد بودن، آدم از خودش بیزار میشه و ترجیح میده قاطی کنه تا اینکه بخواد جواب این سوال رو پیدا کنه! هر چند چشمم آب نمیخوره، ولی امیدوارم حالمون خوب بشه... یعنی ما میبینم اون روز رو؟!!!

جبرترین اختیار!

در این کره ی خاکی جبرهایی هستند که اختیارین! و اختیاراتی که جبری!!!

در مواقعی اختیارات جبری بسیار ویرانگر می توانند باشند...

ویران کننده ی ذات اختیار بشر... و فروپاشننده ی هرآنچه هست از نعمت آزادی، که هر انسانی می تواند داشته باشد...