همچنان...

یک رمضان دیگر هم تمام شد. روال همین است... سالها پشت سر هم می گذرند و به اصطلاح عمر ما است که مثل برق و باد می گذرند.سئوالی که هنوز بی جواب مانده و سالهاست که بی جواب است این موضوع بوده که چرا مبانی و آموزه های مذهبی نتوانسته به قدری که انتظار می رفته ما و رفتار ما را اصلاح کند؟! چرا ما هنوز هم اندرخم یک کوچه ایم؟! و متاسفانه هر روز هم بدتر می شویم! در سلسله پستهای قبلی به نکات مهمی اشاره کردم و گفتم که مجموعه ای از عوامل مختلف باعث و بانی این شکست در اصلاح فرد و اجتماعی است، از عوامل فردی گرفته تا عوامل اجتماعی. و به نظر من نقطه عطف این موضوع عدم وجود یک اراده ی محکم می باشد. چرا که شاید آموزه های دینی لازم باشد ولی کافی نخواهد بود...

وقتش رسیده؟!

جوامع مختلف در تاریخ خود لحظات حساس و سرنوشت سازی داشته اند، که باعث شده مسیر زندگی و اجتماعی مردم آن کشورها دچار یک دگرگونی عمیق شده و بسیاری از معادلات کلیشه ای فرهنگ و اقتصاد اشان درهم بشکند و نهایتاً منجر به شروع عصر تازه و جدیدی برایشان گردد. البته ریشه یابی چرایی پیدایش و روند آن و از همه مهمتر کیفیت نظام های تشکیلاتی برای حفظ روح تغییر(یا هر چه اسمش را بگذارید) بحث مفصلی است. حال سئوال اینجاست که آیا وقتش رسیده که جامعه ایران هم دچار دگردیسی فرهنگی شود؟! چون علیرغم ادعای فرهنگ چند هزار ساله و مسائلی از این دست، ما ایرانی ها هنوز با حداقل استانداردهای فرهنگی برای زیست طبیعی در جامعه امروزی و یک جامعه مدنی مناسب، فرسنگ ها فاصله داریم...