ادامه دادن!

همه ی ما با واژه ای پرکاربردی به نام ادامه دادن آشنا هستیم. واژه ای که یقیناً خیلی بار معنایی بیشتری از یک واژه ی ساده دارد. نیز در حیطه های مختلفی کاربرد داشته و فراوان به آن رجوع می شود. اینکه کسی چطور ادامه می دهد مهم است. کیفیت و کمیت ادامه دادن به اندازه ی تمامی آدمهای کره ی زمین می تواند باشد. این واژه ارتباط فراگیری با کیفیت زندگی هر کسی و مسائل مربوط به اثر شر طبیعی و جبر و اختیار در زندگی دارد. در زندگی ما انسانها رازها و مسائلی وجود دارد که هیچ وقت نخواهیم توانست به جواب آنها برسیم و نه کسی ما را درک خواهد کرد و نه ما کسی را درک خواهیم کرد(بصورت خوب و کامل).

خاور آتش

بله شاید بهتر باشد واژه ی "خاور آتش" را به جای خاورمیانه میانه به کار برد. خاوری که هیچگاه میانه نبوده و نخواهد بود. حداقل تا وقتی انگلیس، روسیه و آمریکا هستن. شاید معادلات سیاسی سنگین تر از آنی باشد که امثال من و شما بتوانند تفسیرش کنند اما مطمناً بعد از دهه ها زندگی در فضای مسخ شده خاور آتش بتوان این نظر اجمالی و مایوس کننده را داد. اما آیا انسان محکوم به جبر است؟ جوابش اگر نه نباشد، بلی هم نخواهد بود. در تاریخ درسهای زیادی وجود دارد. درسهایی که برای نیاموختن هستند! انسان ذیشعور گاهی بیشعورتر از دون شعورترین موجودات کیهانی میتونه باشه. باعث بسی تاسف است در عصری هستیم که انسان ادعایش گوش فلک را پاره کرده ولی بویی از حتی انسانیت نبرده! غم انگیزترین خنده میتواند خنده به موضعی باشد که جالبترین موضوع نسل بشر است! این موضوع تاسف بار این است که هدف قاتل و مقتول یکی است! مگر می شود هدف یکی باشد؟ آیا این برداشت اشتباهی از راههای رسیدن به خداست؟ اینها سوالهایی است که شاید به تعداد انسانهای روی زمین جواب داشته باشد ولی هیچ گاه جوابی یگانه نه درست، نداشته و نخواهد داشت. آنچه مسلم است در درمانده ترین حالت بشر(تا الان) می توان نسخه ی زیر را پیچید. این جمله صاحبان زیادی دارد. بهرحال فارغ از اینکه چه کسی گفته، اگر انسان سرکش آن را بداند و به کار گیرد می تواند چند صباحی را زندگی کند وگرنه تا ابدیت در بهترین حالت فقط زنده خواهد بود.

"مرگ سیاه سرنوشت شوم ملت زبونیست که تن به هر ذلتی می دهد تا زنده بماند"

وقتش رسیده؟!

جوامع مختلف در تاریخ خود لحظات حساس و سرنوشت سازی داشته اند، که باعث شده مسیر زندگی و اجتماعی مردم آن کشورها دچار یک دگرگونی عمیق شده و بسیاری از معادلات کلیشه ای فرهنگ و اقتصاد اشان درهم بشکند و نهایتاً منجر به شروع عصر تازه و جدیدی برایشان گردد. البته ریشه یابی چرایی پیدایش و روند آن و از همه مهمتر کیفیت نظام های تشکیلاتی برای حفظ روح تغییر(یا هر چه اسمش را بگذارید) بحث مفصلی است. حال سئوال اینجاست که آیا وقتش رسیده که جامعه ایران هم دچار دگردیسی فرهنگی شود؟! چون علیرغم ادعای فرهنگ چند هزار ساله و مسائلی از این دست، ما ایرانی ها هنوز با حداقل استانداردهای فرهنگی برای زیست طبیعی در جامعه امروزی و یک جامعه مدنی مناسب، فرسنگ ها فاصله داریم...