ثانیه ها می گذرند، دقایق تمام می شوند، روزها پشت سر هم می روند. من در خلوتی مبهم و در سکوتی بی انتها زندانی هستم. می گویند زمان یک توهم است پس زندگی هم باید یک رویا باشد. هر چه هست من به همه چیز شک دارم. حتی به خوشبختی. حتی نفس کشیدن. حال زمان آن رسیده تا به پایان سلام کنم. به زودی باید بدرود گفت زمان را...
سپاس آقای رضوی عزیز